De Zionistische Gevangenen en de Families van Onze Gevangenen in de Gevangenissen van de Vijand — Khaled Barakat

De Zionistische Gevangenen en de Families van Onze Gevangenen in de Gevangenissen van de Vijand

Khaled Barakat

Het volgende artikel, geschreven door Khaled Barakat,  een Palestijnse schrijver en lid van het Uitvoerend Comité van Masar Badil, de Revolutionaire Alternatieve Palestijnse Beweging, is speciaal gepubliceerd voor de website van Samidoun (oorspronkelijk in het Arabisch):

Vanaf het moment dat het Palestijnse verzet in Gaza de gevangenneming van een aantal zionistische soldaten en kolonisten aankondigde tijdens de glorieuze Al-Aqsa Flood-operatie, werd de kwestie van de zionistische “gijzelaars” het middelpunt van wereldwijde aandacht. Urenlange televisie-uitzendingen worden eraan gewijd. Politieke druk wordt uitgeoefend, tenten worden opgezet op openbare pleinen, en tranen worden geplengd voor degenen die de media beschrijven als “onschuldige slachtoffers”.

Ondertussen blijven meer dan 10.800 Palestijnse gevangenen, waaronder vrouwen en kinderen, vastzitten in de cellen van de bezetter,  sommigen al meer dan dertig jaar zonder dat de hypocriete wereld ook maar met haar ogen knippert of de kreten hoort van een Palestijnse moeder die al decennia wacht op een lang uitgestelde omhelzing.

De zionistische gevangene wordt gepresenteerd als een onschuldig mens, ontvoerd van zijn geliefden, getoond via emotionele familiebeelden en ontroerende verhalen die dag en nacht worden uitgezonden. De westerse media doen hun uiterste best om dit narratief te voeden: het kind dat op zijn vader wacht, de slapeloze echtgenote, de moeder die maar blijft huilen. En dat alles volledig losgekoppeld van de context van oorlog en bezetting, alsof deze “gijzelaars” geen deel uitmaakten van een militaire machine die Gaza verwoest, de Palestijnen belegerd en op hun land parasiteert.

Overheden, ambassades en internationale organisaties worden gemobiliseerd om druk uit te oefenen op het Palestijnse verzet, en elke poging om een gevangenenruil te eisen wordt veroordeeld als “humanitaire chantage”, terwijl de kern van de crisis,  de zionistische bezetting en koloniale overheersing, volledig genegeerd wordt.

Niemand hoort over de 73 martelaren die sinds 7 oktober 2023 in de gevangenissen van de vijand zijn gestorven, of over de 10.800 Palestijnse gevangenen die lijden in de cellen van de bezetter, waaronder zo’n 400 kinderen, 50 vrouwen, 500 zieke gevangenen en sommigen die al meer dan drie decennia vastzitten. Er is geen sprake van het ontzeggen van bezoek, medische zorg en onderwijs; geen melding van kinderen die ‘s nachts uit hun huizen worden gehaald en in ondervragingskelders worden gegooid; geen woord over de 3.600 administratieve gevangenen die zonder aanklacht of proces worden vastgehouden. Er zijn geen beelden van de tranen van Palestijnse moeders of families die wachten op nieuws van achter de tralies.

Voor de westerse mediamachine is de Palestijnse gevangene slechts een “terrorist”, geen menselijk wezen, en geen factor in overwegingen van rechtvaardigheid of geweten. De eis van het verzet om hun vrijlating wordt neergezet als een morele misdaad, niet als een legitiem recht.

Te midden van deze uiterst oneerlijke strijd staat de “Palestijnse Autoriteit”, samen met de verslagen officiële Arabische regeringen, in een positie van onmacht en medeplichtigheid. De Autoriteit doet niets, behalve een paar holle verklaringen op ceremoniële gelegenheden. Haar ambassades beoefenen selectieve doofheid en opzettelijke stilzwijgendheid, en nemen geen deel aan solidariteitscampagnes voor de gevangenen of aan juridische en politieke gevechten op het internationale toneel. Er heerst volledige stilte tegenover de dagelijkse massaslachtingen en massa-arrestaties. De Autoriteit is zelfs zover gegaan dat zij volksbijeenkomsten in solidariteit met de gevangenen onderdrukt als deze afwijken van de officiële lijn.

De veiligheidssamenwerking met de bezetter, waar de Autoriteit zich in het geheim op beroemt maar publiekelijk van afziet, is een van de directe oorzaken van de voortdurende en systematische arrestaties en van de instorting van het volksvertrouwen in de Autoriteit. Dit kan niet worden verontschuldigd als zwakte, maar moet worden begrepen binnen de context van een politiek-veiligheidsfunctioneren dat zich conformeert aan de logica van “het beheren van de bezetting”, niet het weerstaan ervan, en een zinloze afhankelijkheid van onderhandelingen, in plaats van een strijd om de gevangenen te bevrijden.

Wat de situatie nog erger maakt, is de staat van verlamming die de meerderheid van de Palestijnse “facties” op de Westelijke Jordaanoever treft. Met uitzondering van enkele individuele en door jongeren geleide initiatieven is er geen georganiseerde beweging of aanhoudende campagne die platforms biedt aan de stemmen van gevangenenfamilies, die de realiteit van gevangenschap blootlegt of die de stem van hun geliefden laat horen. Actieve gevangenencomités zijn verdwenen. Deze “organisaties” en zogenaamde “mensenrechteninstellingen”, die geacht worden het volk te leiden in de verdediging van hun zonen en dochters in gevangenschap, zijn niet langer in staat hun eigen achterban aan te spreken, laat staan de wereld.

Terwijl er wekelijks marsen worden georganiseerd in Tel Aviv voor de families van zionistische soldaten, ontbreekt het in de steden van de Westelijke Jordaanoever aan voortdurende acties die de stemmen van Palestijnse moeders, vaders, partners en kinderen van gevangenen laten horen. Deze stilte is het gevolg van organisatorisch verval, bureaucratische stagnatie en de politieke verdeeldheid die de nationale beweging heeft verscheurd.

De hypocrisie van de wereld wordt zichtbaar wanneer de zionistische soldaat wordt gepresenteerd als een slachtoffer dat medelijden verdient, terwijl de Palestijnse gevangene wordt gereduceerd tot een “veiligheidsnummer” of beschuldigd wordt van “terrorisme”. Zodra iemand de uitdrukking “families van de gevangenen” hoort, denkt men onmiddellijk aan de families van zionistische gevangenen in Gaza. De westerse media ziet de Palestijnse gevangenen niet als mensen, hun verhalen worden niet verteld, hun lijden wordt niet overgebracht, hun stem krijgt geen platform. Daarentegen worden de deuren van internationale organisaties en parlementen wagenwijd geopend voor de families van zionistische soldaten, die worden gebruikt als politieke pionnen om druk uit te oefenen op het verzet.

Een Palestijnse moeder zegt:

“Mijn zoon zit al twintig jaar in de gevangenis. Hij is zonder mij opgegroeid, en ik ben oud geworden aan de poort van zijn gevangenis. Ik heb hem niet aangeraakt, niet omhelsd, ik weet niet hoe hij er nu uitziet. Waarom hoort niemand mijn kreet? Ben ik minder moeder dan anderen? Is mijn bloed goedkoper omdat ik Palestijns ben?”

Maar deze woorden vallen op dove oren, omdat de spreker tot de “verkeerde kant” van de koloniale werkelijkheid behoort. De wereld geeft niet om haar, en de mensenrechtenorganisaties zijn druk bezig met het tellen van de ademhalingen van zionistische soldaten, niet met de kreten van Palestijnse moeders.

De ervaring van het verzet in Gaza heeft aangetoond dat de kwestie van gevangenen niet slechts een onderhandelingsdossier is, maar een symbool van nationale waardigheid. Inderdaad, de strijd voor de gevangenen en hun bevrijding was een van de belangrijkste aanleidingen voor de glorieuze Al-Aqsa Flood-operatie. Wie gelijkheid in lijden zoekt, moet beginnen met het verwezenlijken van gerechtigheid, en de muur van stilte, medeplichtigheid en hypocrisie doorbreken die ons al decennialang omringt.

Wat vandaag nodig is, is niet alleen het aannemen van een evenwichtig en menselijk discours, maar het krachtig losrukken van de zaak van de gevangenen en hun families uit de greep van marginalisering, verwaarlozing en stilte, en haar terugbrengen naar haar natuurlijke en rechtmatige plaats in het hart van de nationale bevrijdingsstrijd, als een centrale kwestie.

Deze dappere gevangenen in de gevangenissen van de vijand zijn in feite het vertrouwde, legitieme en ware Palestijnse leiderschap. Zij zijn, samen met het gewapende verzet, de enige legitieme vertegenwoordigers van het Palestijnse volk en hun bevrijdingsstrijd. En wie niet aan de zijde staat van Gaza en het dappere gewapende verzet, zal nooit opkomen voor de Palestijnse gevangenenbeweging, die nog altijd de eerste verdedigingslinie vormt voor Palestina.